Na blogu raz na jakiś czas będą pojawiać się krótkie wpisy dotyczące tematyki strony. Mogą to być nowinki ze świata psychiatryczno-psychologicznego, tłumaczenie zawiłych pojęć psychologicznych, fragmenty książek lub ich recenzje. Poniżej publikuję przypowieść terapeutyczną.
Przypowieści są często wykorzystywane w autoterapii, psychoedukacji i psychoterapii. Chętnie sięgają po nie również trenerzy (coache). Mądrości przekazane w przypowieściach i baśniach działają leczniczo na psychikę. Zawarte w nich treści przyczyniają się do mniej schematycznego i głębszego sposobu myślenia, otwierają na inne perspektywy myślenia. Zawarte w nich paradoksy czy też bardzo proste i oczywiste treści szokują, w groteskowy sposób ukazują stereotypy myślenia i zachowania, ograniczające rozwój człowieka i będące źródłem cierpienia psychicznego. Przemawiają do wyobraźni i przekazują pewne sugestie pacjentowi. Uczą, jak przekraczać nawykowe ograniczenia, dokonują przeformułowania doświadczeń negatywnych w pozytywne i pomagają odkryć ich wartość.
Osobiście przypowieści wydawały mi się dotychczas nieco infantylnym narzędziem pracy psychologicznej, głównie pomocnym dla psychologa dziecięcego. Jednak wiele z nich nadaje się równie dobrze dla dorosłych. Oto jedna z nich:
Osobiście przypowieści wydawały mi się dotychczas nieco infantylnym narzędziem pracy psychologicznej, głównie pomocnym dla psychologa dziecięcego. Jednak wiele z nich nadaje się równie dobrze dla dorosłych. Oto jedna z nich:
„Bardzo bogaty, młody mężczyzna przybył do Rabbiego, aby zapytać, co powinien zrobić z własnym życiem. Ten przyprowadził mężczyznę do okna i zapytał:
– Co widzisz przez okno?
– Widzę ludzi przychodzących i odchodzących, widzę też ślepego człowieka, który żebrze na ulicy.
Wtedy Rabbi pokazał mu wspaniałe lustro i ponownie spytał:
– Spójrz w lustro i teraz powiedz mi, co widzisz.
– Widzę samego siebie.
– Więc teraz nie widzisz już innych! Zauważ, że zarówno okno, jak i lustro wykonane są z tego samego materiału – ze szkła. Jednak, z powodu cienkiej warstwy srebra na szkle, nie widzisz niczego więcej poza swoją własną postacią. Musisz porównać siebie z tymi dwoma rodzajami szkła. Jeśli jesteś biedny, zauważasz innych i odczuwasz współczucie dla nich. Obrzucony srebrem widzisz tylko siebie. Twoje życie nabierze sensu dopiero wtedy, kiedy odnajdziesz w sobie odwagę, by zedrzeć srebrną powłokę z własnych oczu i aby ponownie dostrzec i pokochać innych.”
Autor nieznany, przypowieść zaczerpnięta z komentarzy strony Poradnia online.
|
|
|
